خرید کتاب

شاید از نظر ما یک غذا بسیار لذیذ و از نظر مردم دیگر کشورها ناخوشایند به‌نظر برسد. دلیل این موضوع، تفاوت در فرهنگ غذایی کشورهای مختلف است.

ورنیک گرین‌وود، روزنامه‌نگار آزاد و نویسنده، در مقاله پیش‌رو تجربه‌ی سفر خود به شانگها‌ی را بازگو کرده است. او می‌گوید وقتی که به آنجا سفر کرد، آموخت که باید در مسیر خود به سمت مترو از عبور از کوچه‌های خاصی جلوگیری کند. این کوچه‌ها همیشه به‌طور غیرقابل‌باوری بوی بدی می‌دادند، انگار که در پیاده‌رو یک مجرای فاضلاب باز بود. اما هیچ‌وقت نمی‌توانست هیچ‌ منشائی را برای این بو پیدا کند. اما درنهایت این روزنامه‌نگار توانست سرچشمه‌ی این بو را پیدا کند. این بو درواقع از یک مغازه اسنک‌فروشی می‌آمد که در ورودی کوچه قرار داشت. تخصص آن‌ها در چودوفو (توفوی بدبو) بود، توفویی که برای ماه‌ها در مخلوطی آبگی از گوشت، سبزیجات و شیر ترش نگه‌داری شده است. او در این‌باره گفت:

برای بسیاری از غربی‌ها مانند من، سخت است که بتوانم آن غذا را نزدیک دهان خود بکنم بدون اینکه ناخودآگاه دهان خود را ببندم. اما این مغازه یک صف بسیار طولانی داشت. من از آن موقع یادگرفتم که بسیاری از مردم چین نیز همین احساس انزجار را دارند وقتی عادت پنیر خوردن ما را می‌بینند.

اگرچه این روزها خوردن لبنیات در سرتاسر چین درحال افزایش است. اما از نظر آن‌ها رها کردن شیر تا زمانی‌که خراب شود و سپس اضافه کردن نمک و باکتری‌های اضافی به آن هنوز ناخوشایند به‌نظر می‌رسد. حتی پنیر‌های بسیار ملایم‌تر مانند چدار یا جک دراصل از نظر آن‌ها غیرقابل خوردن است. به‌نظر می‌رسد که خوردن آن‌ها با نان می‌تواند به این موضوع کمک کند، اما از نظر چینی‌ها این کار مزه و طعم آن‌ها را تغییر می‌دهد.